Hoe Wijn Bottelen?

Flessen klaar? – Flessen die later zullen worden hergebruikt voor te bottelen wijn, moeten zo snel als mogelijk worden gereinigd, zodat er geen aangekoekt vuil kan ontstaan. De flessen waarin de wijn terecht komt, moeten brand- en brandschoon zijn. Dus ook vrij van reinigingsmiddelen.

• Voor het bottelen worden de flessen gewassen met soda of een ander basisch schoonmaakmiddel en worden nagespoeld met citroenzuur, bij voorkeur ook nog met opgelost sulfiet;
• Tenslotte naspoelen met heet water en ondersteboven neerzetten, zodat er geen vuil in kan komen;

Vergeet ook niet te controleren of het glas onbeschadigd is. Als u geen risico wilt nemen en werk wilt besparen, gebruik dan nieuwe flessen. Verder willen kurken in schroefdopflessen graag naar buiten. Niet omdat ze zich in een schroefdopfles niet thuis voelen, maar omdat het glas van de hals van een schroefdopfles dunner is, en vooral meestal wijder is dan van een gewone wijnfles.

Wat is bottelen van wijn?

Een (deel van een) fabriek waar men dranken zoals frisdrank, vruchtensappen, bier of wijn in flessen doet, wordt een bottelarij genoemd. Na het reinigen van de flessen worden deze gevuld en vervolgens afgesloten met een kurk, kroonkurk, schroefdop of beugeldop.

Hoe vaak wijn hevelen?

In deze vijfde stap laat ik zien hoe we de wijn klaren en deze het beste kunnen bewaren. Nu kan het sap in een goed schoongemaakte gistingsfles worden gegoten, doe dit met behulp van een trechter en zeef. Voeg 250 gram suikerstroop (kristal suiker in kokend water oplossen en af laten koelen) per 10 liter aan de most toe plus een mespuntje gistvoedingszout.

Plaats het waterslot op de gistingsfles en laat vanaf nu geen zuurstof meer bij de most komen. Na 2-3 weken loopt de gisting terug en wordt de wijn al een beetje helder. Op de bodem van de gistingsfles ligt nu een laag drab.

Hevel de wijn voorzichtig over in een andere gistingsfles. De drablaag moet in de eerste fles blijven. Als er per ongeluk door beweging vuil door de wijn is gekomen, laat je het gewoon een paar uur even rusten, voordat je weer start met overhevelen. Je kunt nu je jonge wijn al proeven! Voeg 125 gram suikerstroop / 10 liter wijn toe.

Goed mengen d. een fles schudden en na 3-4 weken opnieuw overhevelen, proeven en nogmaals 125 gram suikerstroop / 10 liter wijn. Nu kan de wijn op een koele plaats in de gistingsfles onder waterslot 2-4 maanden na gisten en helder worden.

Nadat het gistings- en klaringsproces is afgelopen kan de wijn bewaard worden. Het beste is om dit in grote hoeveelheden tegelijk te bewaren, bijvoorbeeld in een vat (hout geeft een heerlijke smaak aan de wijn). Dit is om de smaak beter te laten ontwikkelen in de loop van de tijd.

Hoe wordt wijn gebotteld?

Botteling – Zodra de wijn helder is, kan hij gebotteld worden. Sommige wijnen worden vlak na de fermentatie gebotteld, andere wijnen laat men eerst een tijd rijpen, meestal in eikenhouten vaten. Grote wijnbedrijven zijn door de commerciële druk genoodzaakt een hulpmiddel voor klaring en filtratie te gebruiken om het proces te versnellen.

1. Een ambachtelijk gemaakte wijn wordt, doordat men er volop tijd, zorg en aandacht aan besteedt, op natuurlijke wijze helde en kan dikwijls zonder klaring of filtratie gebotteld worden;
2. Als de wijn eenmaal helder is, moet de wijnmaker ervoor zorgen dat de wijn stabiel blijft totdat hij gebotteld wordt;

Er zijn verschillende processen mogelijk om wijn te stabiliseren, zodat gistactiviteit wordt uitgesloten en er geen ongewenste veranderingen kunnen optreden. Er wordt gecontroleerd op de in de wijn aanwezige gassen en indien nodig wordt het zwavelgehalte naar een hoger niveau gebracht.

Hoe maak je wijn Helder?

Zwavelen, mengen, klaren en filteren – Om wijn tegen zuurstof te beschermen kan er zwavel toegevoegd worden. Vervolgens kunnen verschillende druivenrassen gemengd worden om de juiste smaak te krijgen. Om de wijn helder te krijgen wordt er vaak een klaringsmiddel gebruikt en wordt de wijn gefilterd.

Hoeveel gist voor 1 liter wijn?

Als de gezonde trossen geplukt zijn begint het proces van het maken van de wijn. Allereerst worden de druiven ontsteelt en gekneusd, de geplette druiven wordt vanaf nu most genoemd.    Bij kleine hoeveelheden kan dit met de hand gebeuren, maar uit ervaring blijkt dat een hoeveelheid van 30 kilogram al snel enkele uren werk kost. Bij grotere hoeveelheden worden een ontsteler / kneuzer gebruikt. Deze doet hetzelfde werk in enkele minuten. Om de most te ontsmetten en om wilde gistculturen te onderdrukken wordt er Sulfiet (SO2) toegevoegd aan de most. De hoeveelheid moet worden beperkt om bijverschijnselen te voorkomen.

Een dosering van 0,5 gram per 10 liter is voldoende. Het sulfiet heeft ook de werking dat het oxidatie (verkleuren door zuurstof) tegen gaat en het onttrekken van kleurstoffen aan de most versterkt. Kortom in beperkte hoeveelheden dus onmisbaar.

Meer sulfiet zal de latere zuurafbouw bemoeilijken. Om de aanwezigheid van het sulfiet te maskeren wordt er tegelijk een kleine hoeveelheid 0,5 gram per 10 liter, ascorbinezuur toegevoegd. Tegelijkertijd worden er ook pecto-enzymen toegevoegd ongeveer 5 gram per 10 liter.

1. Deze zorgen ervoor dat de schillen van de druiven worden afgebroken zodat de kleurstoffen, die zich alleen in de schil van de druif bevinden, wordt verspreid in de most;
2. De most met de ingrediënten wordt gedurende 12 uur afgedekt, dit ter voorkoming van een infectie van de fruitvliegjes;

Gedurende deze periode kunnen het sulfiet en de pecto-enzymen hun werk doen. Tijdens deze periode wordt ook het definitieve suikergehalte gemeten (met de refractometer werden slechts enkele steekproeven genomen van enkele bessen). Dit kan ook weer met de refractometer gebeuren of met een hydrometer. Neem contact op Dit is een soort thermometer met een Oechsele schaalverdeling die in een gedeelte van de most in een maatbeker drijft. Ook kan het zuurgehalte worden gemeten door middel van een blauwloog-test. Bij rode wijn dient het zuurgehalte voor aanvang van de gist 8 à 10 gram per liter te bedragen. Teveel kan tijdens deze fase met koolzure kalk worden verwijderd. Na deze periode worden voedingszouten voor de gist toegevoegd, ongeveer 5 gram per 10 liter.

Hierna wordt er een giststarter gemaakt van de gist. Dit kan simpel gebeuren door wat lauw water in een beker te doen. Hierbij wordt wat suiker opgelost en wat sap van het most toegevoegd. De beker mag maximaal halfvol zijn.

Daarna wordt de gist toegevoegd. Na een kwartier moet al een duidelijk bruisen van de gist in de beker te zien zijn. Dit is ook meteen een controle om te zien of de gist goed zal gaan werken. Als de schuimkop van de gist de bovenkant van de beker bereikt kan deze worden toegevoegd bij de most.

Nooit de voedingszouten en de gist tegelijkertijd bij de most voegen. Er zijn verschillende soorten gist, voor de rode wijn bestaan er speciale rode wijn gisten. Deze dienen voor gebruik in de koelkast, of beter nog in de vriezer, te worden bewaard.

En een halve dag voor gebruik uit de koelkast te worden gehaald aangezien anders het temperatuursverschil te groot zou worden tussen de most en het gist. De ideale aanvangstemperatuur bedraagt 21 graden. De gist werkt tussen de 15 en 35 graden. Het beste is om de most in een ruim vat te doen wat voor 2/3 gevuld is.

Dit vat wordt afgedekt met deksel en een waterslot. Dit om de werking van de zuurstof te beperken en om de fruitvliegjes geen kans te geven om er azijn van te maken. Het vat dient tot ten hoogste 2/3 gevuld te worden omdat de most onder invloed van de gist zal gaan werken.

Voor 20 liter wijn heb je dus in eerste instantie een vat nodig van 30 liter. Een koek met schillen zal bovenop de most gaan drijven en omhoog komen. Deze koek moet 2 à 3 maal per dag te worden doorgeroerd. Op deze manier blijven de schillen, die de kleurstoffen moeten afgeven in contact met de most.

1. Afhankelijk van het aantal Oe tijdens de oogst wordt er in een paar etappen, met tussenpozen van een dag of drie de benodigde hoeveelheid suiker toegevoegd;
2. Deze suiker wordt van te voren opgelost in een geringe hoeveelheid lauw water;

Op deze manier wordt het suiker sneller opgenomen door de gist en blijft de gisting gegarandeerd actief gedurende de periode die nodig is om de gewenste kleurstoffen en tannines te ontrekken aan de schillen. De benodigde hoeveelheid suiker om toch het gewenste alcohol percentage te bereiken kan worden berekend aan de hand van een omrekeningstabel.

Hierin wordt bepaald hoeveel suiker er nodig is om het Oe te verhogen tot het gewenste getal, rekening houdend met de hoeveelheid most. Ook in andere landen zoals Duitsland is dit een toegestane manier van werken.

Wel wordt hiervoor een maximum gesteld aan de hoeveelheden. Zo mag er niet meer dan een paar % in alcohol percentage worden verhoogd door middel van toevoeging van suikers. Afhankelijk van de methode kan deze pulpgisting 1 tot 3 weken duren. Als de gist eerder is uitgewerkt dient er natuurlijk ook eerder gestopt te worden.

• Na deze gisting kan het sap van de pulp worden afgetapt, dit wordt de jonge wijn genoemd en heeft de beste kwaliteit;
• De dikkere substantie die overblijft wordt vervolgens uitgeperst;
• Om te voorkomen dat de pitten ook worden uitgeperst (deze bevatten veel ongewenste tannines) is het zaak deze zo goed als mogelijk te verwijderen;

De overgebleven substantie gaat nu in een perszak in de spindelpers. Er zijn diverse soorten persen, maar voor kleine hoeveelheden is de traditionele spindelpers eenvoudig te bedienen. Door de drukplaat omlaag te draaien wordt het restant van de most uitgeperst. Het uitgelekte sap wordt opgevangen. Dit wordt de perswijn genoemd. Deze perswijn is van een wat mindere en ruwere kwaliteit. Deze wordt geheel of gedeeltelijk bij de jonge wijn gevoegd en in gistingsvaten of flessen gedaan. Deze gistingsvaten worden volledig gevuld en voorzien van een waterslot.

Zodra de invloed van de gisting en dus het aanwezig zijn van een beschermende laag koolzuur ontbreekt moet de invloed van het zuurstof worden tegen gegaan. Voor wat grotere hoeveelheden en in verband met de HACCP richtlijnen is een waterdrukpers handiger.

Hieronder is de pers in actie bij het persen van witte druiven. Deze pers in eenvoudig te bedienen aangezien deze werkt dmv de waterdruk uit de waterleiding, hierdoor wordt een balg uitgedrukt die de druiven in de pers plet. De temperatuur van de gisting mag nu wat lager zijn, ongeveer 18 graden, de verdere gisting zal ook veel trager verlopen. Als de gisting gestopt is wordt binnen enkele weken de wijn voor een eerste maal overgeheveld om de wijn te scheiden van het gistdepot. Het bezinksel van de gist geeft na verloop van tijd een nare muffe geur aan de wijn. Aangezien de gisting nu geheel is gestopt dienen de flessen of vaten volledig gevuld te worden omdat er anders oxidatie gaat optreden van de wijn als gevolg van de zuurstof die nog in de fles of het vat aanwezig is.

1. Er kan gekozen worden om de wijn in eiken houten vaten verder te laten rijpen;
2. Deze vaten van Frans of Amerikaans eiken zijn echter zeer duur en slechts een jaar of drie te gebruiken;
3. Daarna treedt er kwaliteitsverlies op van de wijn;

Het rijpen op een eiken hout vat geeft later de typische vanille-achtige zachte smaak aan de wijn. Te lang rijpen kan echter deze smaak de echte smaak van de wijn gaan overheersen. Bekijk onze wijnen Een alternatief is om eiken houten snippers bij de wijn te voegen, deze hebben een zelfde werking en kosten een fractie van de prijs van een vat. Ook in commerciële buitenlandse wijngaarden wordt dit veelvuldig gedaan. De charme van een echt houten vat met wijn is hiermee wel weg natuurlijk. Na de eerste gisting bestaan de zuren in de wijn voornamelijk uit het wat scherpere appelzuur. In te grote mate geeft dit de wijn een te scherpe overheersende zure smaak.

Tijdens een tweede gisting kunnen deze zuren worden omgezet naar het mildere smakende melkzuur. Deze tweede gisting wordt de fermentation malolactique ofwel malolactische gisting genoemd. Deze kan spontaan tot stand komen in het voorjaar als de temperaturen weer wat hoger worden of kan worden opgewekt door de juiste bacteriën toe te voegen aan de wijn.

De voorwaarden hiervoor moeten wel de juiste zijn. De bacterie heeft namelijk de eigenschap om restsuikers om te zetten in azijn en koolzuur. Dit moet natuurlijk voorkomen worden. Blijft het suikergehalte relatief te hoog en zijn de zuren te overheersend, dan kan er door middel van kalk nog wat aan de wrange smaak gecorrigeerd worden.

• Door tijdens het bottelen nog wat sulfiet toe te voegen kan voorkomen worden dat de tweede gisting alsnog in de fles op gang komt;
• Als er bij aanvang al teveel sulfiet gebruikt is, zal deze tweede gisting bij voorbaat niet op gang komen;

Voordat de wijn gebotteld wordt dient deze volkomen helder te zijn. Dit wordt bereikt door de wijn over te hevelen en te filteren. Bij troebele wijn wordt er eerst een klaringsmiddel toegevoegd, zoals bentoniet of eiwit. Deze stoffen binden de zwevende deeltjes in de wijn en zakken naar de bodem.

De wijn moet dan door overhevelen gescheiden worden van dit bezinksel. Het even buiten zetten van de wijn in de winter kan ook helpen bij het klaren. Hierna kan de wijn worden gebotteld en de flessen worden voorzien van een etiket.

Dit bottelen kan gebeuren vanaf mei afhankelijk van de gewenste tijdsduur van de houtlagering. Om ongewenste gistingen en besmettingen te verkrijgen wordt voor het bottelen nog een kleine hoeveelheid sulfiet, 0,5 gram per 10 liter toegevoegd. De totale hoeveelheid tijdens het proces toegevoegde sulfiet van 2 x 0,5 gram blijft hiermee ruimschoots onder de limiet van 2 gram per 10 liter..

Hoe moet je hevelen?

Natuurkundige principes [ bewerken | brontekst bewerken ] – De drijvende kracht achter de hevel is een drukverschil dat aanwezig is in de slang met vloeistof en de buitenlucht. Dit drukverschil ontstaat doordat de vloeistofdruk toeneemt met de diepte in het vat onder invloed van de zwaartekracht (zie hydrostatische druk ). Hier is gelijk aan de luchtdruk en gelijk aan de vloeistofdruk op hoogte ten opzichte van het vloeistofoppervlak. is negatief als deze lager ligt dan het vloeistofoppervlak – in het vat, en positief als deze hoger ligt dan het vat – in de hevel. In de slang is de vloeistofdruk dus lager dan de luchtdruk. De vloeistof in de slang heft de luchtdruk deels op. De buitenlucht duwt de vloeistof de slang in, terwijl de vloeistof door de zwaartekracht naar beneden terug duwt. De vloeistof houdt als het ware de buitenlucht tegen.

• Wanneer de slang volledig gevuld is met vloeistof en volledig is afgesloten (ook aan het uiteinde), kan je dus op elk punt in de slang volgens deze formule een druk bepalen;
• Wanneer je de slang omhoog of omlaag beweegt, verandert dus de druk in de slang, maar alleen op plekken waar de hoogte verandert;

Als je het uiteinde op dezelfde plek houdt, maar de hoogte van het midden varieert, dan heeft dat geen invloed op de druk in het uiteinde van de slang. Zodra je het uiteinde van de slang opent, komt deze in contact met de buitenlucht. Er ontstaat een drukverschil tussen het uiteinde van de slang en de buitenlucht. uiteinde slang versus luchtdruk Dit drukverschil bepaalt welke richting de vloeistof op zal stromen. Als de druk in de slangopening hoger is dan de luchtdruk, dan zal er vloeistof de slang uit stromen. Uit de formule is af te leiden dat dit alleen geldt wanneer het uiteinde van de slang lager ligt dan het vloeistofniveau in het vat. Uit bovenstaande bevinding zou geconcludeerd kunnen worden dat het niet uitmaakt hoe hoog de luchtdruk is.

Toch zou een hevel zonder luchtdruk niet kunnen werken. De luchtdruk zorgt voor een kracht die de vloeistof omhoog de slang in duwt. Om dezelfde reden kan een hevel ook niet te hoog zijn. Wanneer de hevel te hoog is, kan de luchtdruk de vloeistof niet hoog genoeg de buis in duwen.

De druk zou volgens de formule negatief worden en dat is onmogelijk. Zo kan een waterhevel nooit hoger zijn dan ongeveer 10 meter en een kwikhevel nooit hoger dan 76 centimeter. Als het uiteinde van de slang zich bevindt in een ander vat met vloeistof, dan oefent de vloeistof in het andere vat ook een druk uit op de slang.

Hoe moet je wijn klaren?

–>

• Artikelen
• Vegetarische wijn

–> –> Wist je dat wijn ook vegetarisch kan zijn? Want nee, meestal is het dat strikt genomen niet. Bij het maken van wijn wordt voor grofweg negen op de tien flessen dierlijk product gebruikt. * De wijn an sich is plantaardig, want van druiven, maar na het hele proces van fermentatie en rijping zweven dan nog allerlei deeltjes rond in de wijn: restanten van druivenschilletjes, verdwaalde gistcellen en dergelijke.

• Om de wijn helder te maken voordat zij de fles in gaat, wordt deze ‘geklaard’ en de meest gehanteerde methode om te klaren – want snel en goedkoop – is met de toepassing van eiwitten;
• Waarbij de crux: deze zijn vaak oplosbare, dierlijke proteïnen;

Klaren van wijn betekent dat deze wordt behandeld met een klaringsmiddel dat zich aan de rondzwevende deeltjes vasthecht zodat ze zwaar worden en sneller naar de bodem zakken. Hierna hoeft de wijn alleen nog even overgeheveld, waarbij de neerslag achterblijft, en ontstaat een heldere drank.

Daarbij kan klaren ook bijdragen aan het verwijderen van ongewenste eigenschappen van de wijn, zoals door het neutraliseren van bittere tannines. Producten die als klaringsmiddel gebruikt worden zijn onder meer gelatine, vislijm, ei-eiwit en melkeiwit.

Gedroogd bloed is inmiddels in de EU verboden, maar kan in niet-EU wijn nog steeds zijn toegepast. Dierlijke eiwitten zijn voor dit procédé geschikt, omdat – zonder teveel in de technische details te willen treden – positief geladen eiwit negatief geladen materie aantrekt, zoals tannines en anthocyaninen.

• Een ander veelgebruikt, niet-dierlijk klaringsmiddel is de fijne klei bentoniet;
• Deze kan echter vaak alleen bijdragen aan de klaring, maar niet de wijn volledig klaren, omdat het negatief geladen is en daardoor alleen positief geladen materie uitzuivert, zoals proteïne en ander organisch materiaal;

Zeker rode wijn (waarin tannines veel sterker ontplooid zijn dan in witte wijn) kan daardoor niet maximaal geklaard worden met alleen bentoniet. Een product is vegetarisch wanneer het geen vlees en vis bevat en ook geen andere producten waarvoor een dier is geslacht, zoals gelatine, stremsel en vislijm.

Dus wat is vegetarische wijn? Vegetarische wijn is wijn waaraan geen dierlijk product te pas gekomen is. Eigenlijk spreek je dan al van veganistische wijn en zou voor een vegetarische wijn wel ei-eiwit of melkeiwit gebruikt mogen zijn.

Het probleem met wijn is echter dat in tegenstelling tot andere consumptiemiddelen, waarbij op het etiket elk ingrediënt vermeld dient te worden, je niet weet wat er precies gebruikt is. ** Steeds vaker zie je echter dat producenten een vegan friendly-logo toepassen op hun label om aan te geven dat deze geschikt is voor vegetariërs en veganisten.

1. Vegetarische wijn is dus troebele wijn? Buiten de toepassing van dierlijke eiwitten zijn er andere manieren om wijn te klaren;
2. Vegetarische wijnen zijn dus zeker niet allemaal troebel (NB;
3. : met ‘troebele wijn’ is ook niet per se iets mis, maar deze kwestie bewaren we even voor een andere keer);

Zo wordt tegenwoordig soms gebruik gemaakt van plantaardige eiwitten, bijvoorbeeld van gedroogde erwten. Een andere ingreep voor het zuiveren van wijn is het filteren van wijn. Filteren is echter omstreden, omdat het zeer ingrijpend is: te sterke filtering kan er voor zorgen dat stabiele elementen van de wijn op dezelfde manier worden tegengehouden als de ongewenste deeltjes.

Deze wijnen kunnen daardoor sterk verdunt en uitgemergeld zijn. Klaren krijgt daarom doorgaans dan ook voorkeur om een zo goed mogelijke helderheid te krijgen en filteren wordt doorgaans beperkt tot een minimum.

Nog een mogelijkheid om wijn op een veganistisch verantwoorde manier helderder te maken, is door in het geheel zonder hulpmiddelen of additieven te werken. Dit is wel een meer tijdrovend proces: het neerslaan van de zwevende deeltjes duurt langer en het overhevelen moet meerdere keren worden herhaald.

Smaakt vegetarische wijn anders? Het eenvoudige antwoord hierop luidt: nee. Je hebt vegetarische kwaliteitswijnen en vegetarische bocht, net als je dit hebt bij alle soorten wijn. Maar de invloed van het klaringsmiddel hierin is miniem.

Al onze wijnen zijn tot stand gekomen zonder de toepassing van dierlijke producten. * Dit zouden er ook acht of negen en een half op de tien kunnen zijn: exacte cijfers zijn hierover niet bekend. Een rondgang langs producenten uit alle vier de windstreken leert echter dat de keuze om wijn te maken die vrij is van dierlijke producten een zeer bewuste keuze is die nog maar zeer weinigen maken. .

Hoe maakt men zoete wijn?

Soorten zoete wijnen – Fijne wijnproducenten maken zoete wijnen op één van de twee manieren: Ze drogen de druiven uit om het watergehalte te verlagen en de suikers te concentreren, of stimuleren de alcohol om de zoetheid te versterken, de suikerproductie te stoppen en versterkte wijnen zoals Port en Sherry te produceren.

1. Zoete wijnen zijn het resultaat van een combinatie van deze methoden en andere factoren;
2. Botrytis Botrytis cineria, ook bekend als edelrot, is een schimmel die in de late herfst gezonde druiventrossen aantast;

Hij groeit en voedt zich met de suikers van de druif. Vochtige nachten en warme dagen helpen om de druiven te drogen en voorkomen totale ontbinding. Het resultaat levert heerlijk complexe en smaakvolle zoete wijnen op die te vinden zijn in Sauternes uit Bordeaux, zoals Chateau d’Yquem, de Hongaarse Tokaji en Auslese of Beerenauslese uit de Duitse Rheingau-regio.

Eiswein   De duitse Eiswein wordt gemaakt van druiven die van nature bevriezen op de wijnstok. Wijnmakers plukken de druiven terwijl ze bevroren zijn en persen ze om er sappen uit te halen. Dit minimaliseert het watergehalte, wat zoete, hoog suikerige, geconcentreerde sappen oplevert.

Omdat de sappen zo geconcentreerd zijn,  brengt Eiswein vaak een lage opbrengst op. Daarom zal je zien dat de prijzen vaak net iets hoger liggen dan normale wijn. Late Oogsten Deze wijnen halen het niet zo ver als de eerste vorstperiode. In plaats daarvan laten de wijnmakers in de late herfst de druiven aan de wijnstokken staan.

Hierdoor kunnen de druiven meer suikers ontwikkelen naarmate ze volledig rijp zijn. Vervolgens laten de wijnmakers de druiventrossen aan de wijnstokken drogen, of ze plukken ze en drogen ze binnenshuis. Uitdroging concentreert de suikers en de sappen, waardoor een zoetere smaak ontstaat.

Late oogst wijnen zijn meestal niet zo complex als Eiswein of wijnen met botrytis, maar ze zitten vol met honing en fruitsmaken. Versterkte Wijnen Wijnmakers voegen neutrale dranken op basis van druiven, zoals brandy, toe aan de wijnen tijdens de gisting.

1. Dit stopt het proces door het elimineren van suiker verbruikende gist en zet de restsuiker op een hoog niveau van zoetheid terwijl het alcoholgehalte wordt verhoogd;
2. Voorbeelden van dit proces zijn Port uit Portugal en Bantus, Muscat de St;

Jean de Minerva en Maury uit de regio Languedoc-Russell in Frankrijk.

Hoe wordt rode wijn rood?

Rode wijn – Dat rode wijn van blauwe druiven gemaakt wordt, moeten we je niet meer vertellen. Het verschil tussen de kleur van de wijn zit in het productieproces. Bij rode wijn worden de druiven geplet of grof gemalen waardoor een puree van druivensap met pulp en schil gemaakt kan worden.

1. Maar de rode kleur van de wijn komt pas bij het fermenteren tot stand: de kleurstof van de druivenschillen, -pitten en -stelen komt op dat moment in de vloeistof terecht;
2. Dus hoe roder de wijn, hoe langer de schillen in de most gelegen hebben;

Sap dat nog niet gefermenteerd is, wordt most genoemd. Het cliché “hoe donkerder de wijn, hoe beter”, klopt niet altijd. De Pinot Noir druif heeft een dunne schil waardoor die veel minder kleurstof afgeeft, wat resulteert in een minder rode kleur, maar het levert wel een rode wijn met veel complexiteit op. Andere bekende blauwe druiven zijn: Merlot, Cabernet Sauvignon, Grenache, Malbec, Tempranillo en Sangiovese.