Wanneer Wijn Bottelen? - [Answer] 2024

Wanneer wijn bottelen? Meestal wordt wijn gebotteld in het voorjaar, na de oogst. Rode wijn wordt dan gebotteld in de zomer daarna. Als de wijn langere rijping nodig heeft gebeurt het later. Er kan ook pas worden gebotteld als de wijn stabiel is. Als je wijn helemaal uitgegist en volledig helder is, kun je gaan bottelen.

Veel wijnmakers hevelen hun uitgegiste wijn echter nog een derde keer over op een schoon vat dat nog enkele weken wordt weggezet in een koude omgeving;
Bij een koude temperatuur (hoe kouder, hoe beter) wordt de wijn super helder;

Wanneer de wijnmaker vindt dat de wijn ‘klaar’ is, volgt de laatste stap in het wijnmaakproces: het bottelen, oftewel het in de flessen doen van de wijn. Vaak wordt de wijn eerst nog gefilterd en gestabiliseerd, zodat de wijn helder in de fles beland en bijvoorbeeld niet opnieuw kan gaan gisten in de fles.

Hoe wijn bottelen?

Flessen klaar? – Flessen die later zullen worden hergebruikt voor te bottelen wijn, moeten zo snel als mogelijk worden gereinigd, zodat er geen aangekoekt vuil kan ontstaan. De ﬂessen waarin de wijn terecht komt, moeten brand- en brandschoon zijn. Dus ook vrij van reinigingsmiddelen.

Voor het bottelen worden de ﬂessen gewassen met soda of een ander basisch schoonmaakmiddel en worden nagespoeld met citroenzuur, bij voorkeur ook nog met opgelost sulfiet;
Tenslotte naspoelen met heet water en ondersteboven neerzetten, zodat er geen vuil in kan komen;

Vergeet ook niet te controleren of het glas onbeschadigd is. Als u geen risico wilt nemen en werk wilt besparen, gebruik dan nieuwe ﬂessen. Verder willen kurken in schroefdopﬂessen graag naar buiten. Niet omdat ze zich in een schroefdopﬂes niet thuis voelen, maar omdat het glas van de hals van een schroefdopﬂes dunner is, en vooral meestal wijder is dan van een gewone wijnﬂes.

Hoe lang moet wijn klaren?

In deze vijfde stap laat ik zien hoe we de wijn klaren en deze het beste kunnen bewaren. Nu kan het sap in een goed schoongemaakte gistingsfles worden gegoten, doe dit met behulp van een trechter en zeef. Voeg 250 gram suikerstroop (kristal suiker in kokend water oplossen en af laten koelen) per 10 liter aan de most toe plus een mespuntje gistvoedingszout.

Plaats het waterslot op de gistingsfles en laat vanaf nu geen zuurstof meer bij de most komen. Na 2-3 weken loopt de gisting terug en wordt de wijn al een beetje helder. Op de bodem van de gistingsfles ligt nu een laag drab.

Hevel de wijn voorzichtig over in een andere gistingsfles. De drablaag moet in de eerste fles blijven. Als er per ongeluk door beweging vuil door de wijn is gekomen, laat je het gewoon een paar uur even rusten, voordat je weer start met overhevelen. Je kunt nu je jonge wijn al proeven! Voeg 125 gram suikerstroop / 10 liter wijn toe.

Goed mengen d. een fles schudden en na 3-4 weken opnieuw overhevelen, proeven en nogmaals 125 gram suikerstroop / 10 liter wijn. Nu kan de wijn op een koele plaats in de gistingsfles onder waterslot 2-4 maanden na gisten en helder worden.

Nadat het gistings- en klaringsproces is afgelopen kan de wijn bewaard worden. Het beste is om dit in grote hoeveelheden tegelijk te bewaren, bijvoorbeeld in een vat (hout geeft een heerlijke smaak aan de wijn). Dit is om de smaak beter te laten ontwikkelen in de loop van de tijd.

Hoe lang duurt het voordat de wijn gaat gisten?

Hoe wordt rosé gemaakt? – Rosé wordt gemaakt van blauwe druiven. Hiervoor kunnen er twee methodes gebruikt worden.

De eerste methode komt het meest voor en is dezelfde methode die ook voor rode wijn wordt gebruikt. Nadat de druiven geoogst zijn, worden deze direct naar de wijnkelder gebracht en worden de slechte druiven en de stelen verwijderd. Vervolgens worden de druiven gekneusd en gaan de druiven en het sap in een kuip. Net als bij rode wijn, komt door schilweking kleurstof vrij die de wijn kleur geeft.
De tweede methode is te vergelijken met de methode die ook voor witte wijn gebruikt wordt. Na de oogst worden de slechte druiven en de stelen verwijderd en gaan de druiven direct in een pneumatische pers. Met deze methode kan er constante druk worden uitgeoefend totdat de juiste kleur bereikt is.

Bij beide methodes worden hierna de zwevende deeltjes die naar de bodem gezakt zijn verwijderd en krijgt de wijn een heldere kleur. Net als bij rode en witte wijn duurt de alcoholische gisting ongeveer 10 dagen. Vervolgens wordt de wijn opgevangen in een kuip en krijgt deze een paar weken de tijd om te stabiliseren voordat deze gebotteld wordt.

Hoe lang blijft een gesloten fles wijn goed?

Hoe lang is wijn houdbaar? – Dit is eigenlijk de meest belangrijke vraag en de antwoorden verschillen. Het verschil van de houdbaarheid van een fles wijn zit hem namelijk in verschillende factoren. Denk aan of het gaat om een geopende fles of een ongeopende fles. Hieronder een lijstje van hoe lang wijn houdbaar is:

Een geopende fles wijn 1-3 dagen bewaren
Ongeopende fles wijn 0-100 jaar bewaren
Frisse, fruitige witte wijn 1 jaar bewaren, tot de nieuwe oogst Lichte rode wijn maximaal 1 jaar bewaren
Volle, houtgerijpte witte wijn 2-4 jaar bewaren
Krachtige rode wijn 3-6 jaar bewaren
Zoete witte wijn 2-10 jaar bewaren

Een wijnkamer kan er voor kiezen om sulfiet toe te voegen aan de wijn. De wijn kan op die manier langer bewaard blijven. Sulfiet beschermt extra tegen bederf en staat altijd vermeld op het etiket. Over het algemeen zijn duurdere wijnen langer houdbaar, maar dit verschilt per wijn.

Waarom wijn klaren?

–>

Artikelen
Vegetarische wijn

–> –> Wist je dat wijn ook vegetarisch kan zijn? Want nee, meestal is het dat strikt genomen niet. Bij het maken van wijn wordt voor grofweg negen op de tien flessen dierlijk product gebruikt. * De wijn an sich is plantaardig, want van druiven, maar na het hele proces van fermentatie en rijping zweven dan nog allerlei deeltjes rond in de wijn: restanten van druivenschilletjes, verdwaalde gistcellen en dergelijke.

Om de wijn helder te maken voordat zij de fles in gaat, wordt deze ‘geklaard’ en de meest gehanteerde methode om te klaren – want snel en goedkoop – is met de toepassing van eiwitten. Waarbij de crux: deze zijn vaak oplosbare, dierlijke proteïnen.

Klaren van wijn betekent dat deze wordt behandeld met een klaringsmiddel dat zich aan de rondzwevende deeltjes vasthecht zodat ze zwaar worden en sneller naar de bodem zakken. Hierna hoeft de wijn alleen nog even overgeheveld, waarbij de neerslag achterblijft, en ontstaat een heldere drank.

Daarbij kan klaren ook bijdragen aan het verwijderen van ongewenste eigenschappen van de wijn, zoals door het neutraliseren van bittere tannines. Producten die als klaringsmiddel gebruikt worden zijn onder meer gelatine, vislijm, ei-eiwit en melkeiwit.

Gedroogd bloed is inmiddels in de EU verboden, maar kan in niet-EU wijn nog steeds zijn toegepast. Dierlijke eiwitten zijn voor dit procédé geschikt, omdat – zonder teveel in de technische details te willen treden – positief geladen eiwit negatief geladen materie aantrekt, zoals tannines en anthocyaninen.

Een ander veelgebruikt, niet-dierlijk klaringsmiddel is de fijne klei bentoniet. Deze kan echter vaak alleen bijdragen aan de klaring, maar niet de wijn volledig klaren, omdat het negatief geladen is en daardoor alleen positief geladen materie uitzuivert, zoals proteïne en ander organisch materiaal.

Zeker rode wijn (waarin tannines veel sterker ontplooid zijn dan in witte wijn) kan daardoor niet maximaal geklaard worden met alleen bentoniet. Een product is vegetarisch wanneer het geen vlees en vis bevat en ook geen andere producten waarvoor een dier is geslacht, zoals gelatine, stremsel en vislijm.

Dus wat is vegetarische wijn? Vegetarische wijn is wijn waaraan geen dierlijk product te pas gekomen is. Eigenlijk spreek je dan al van veganistische wijn en zou voor een vegetarische wijn wel ei-eiwit of melkeiwit gebruikt mogen zijn.

Het probleem met wijn is echter dat in tegenstelling tot andere consumptiemiddelen, waarbij op het etiket elk ingrediënt vermeld dient te worden, je niet weet wat er precies gebruikt is. ** Steeds vaker zie je echter dat producenten een vegan friendly-logo toepassen op hun label om aan te geven dat deze geschikt is voor vegetariërs en veganisten.

Vegetarische wijn is dus troebele wijn? Buiten de toepassing van dierlijke eiwitten zijn er andere manieren om wijn te klaren. Vegetarische wijnen zijn dus zeker niet allemaal troebel (NB. : met ‘troebele wijn’ is ook niet per se iets mis, maar deze kwestie bewaren we even voor een andere keer).

Zo wordt tegenwoordig soms gebruik gemaakt van plantaardige eiwitten, bijvoorbeeld van gedroogde erwten. Een andere ingreep voor het zuiveren van wijn is het filteren van wijn. Filteren is echter omstreden, omdat het zeer ingrijpend is: te sterke filtering kan er voor zorgen dat stabiele elementen van de wijn op dezelfde manier worden tegengehouden als de ongewenste deeltjes.

Deze wijnen kunnen daardoor sterk verdunt en uitgemergeld zijn;
Klaren krijgt daarom doorgaans dan ook voorkeur om een zo goed mogelijke helderheid te krijgen en filteren wordt doorgaans beperkt tot een minimum;

Nog een mogelijkheid om wijn op een veganistisch verantwoorde manier helderder te maken, is door in het geheel zonder hulpmiddelen of additieven te werken. Dit is wel een meer tijdrovend proces: het neerslaan van de zwevende deeltjes duurt langer en het overhevelen moet meerdere keren worden herhaald.

Smaakt vegetarische wijn anders? Het eenvoudige antwoord hierop luidt: nee. Je hebt vegetarische kwaliteitswijnen en vegetarische bocht, net als je dit hebt bij alle soorten wijn. Maar de invloed van het klaringsmiddel hierin is miniem.

Al onze wijnen zijn tot stand gekomen zonder de toepassing van dierlijke producten. * Dit zouden er ook acht of negen en een half op de tien kunnen zijn: exacte cijfers zijn hierover niet bekend. Een rondgang langs producenten uit alle vier de windstreken leert echter dat de keuze om wijn te maken die vrij is van dierlijke producten een zeer bewuste keuze is die nog maar zeer weinigen maken. .

Wat is het klaren van wijn?

EEN EI IN JE WIJN – DE (VER)KLARING – Een van mijn collega’s vertelde mij laatst over een bijzonder voorval in de winkel. Een klant kwam op haar af, duwde haar een fles rode wijn onder de neus en wees op het achteretiket, waarop vermeld stond dat de wijn sulfiet en ei bevatte.

Wat dat moest met die stoffen, wilde hij weten;
Voor zij echter de kans kreeg aan een uitleg te beginnen, zette meneer de fles met een ferm gebaar terug in het schap, met daarbij de woorden ‘Hier zit ei in;

Dat is advocaat en dat drink ik niet’. Hierop pakte hij een andere wijn, inspecteerde kort het achteretiket, bromde ‘Zo, dit is tenminste wel wijn’ en beende richting kassa. Nou kan ik me levendig voorstellen dat je wat raar opkijkt als je ineens ontdekt dat er ei in je wijn zit. Klinkt best een beetje gek. Laat ik het eerst nog even gekker maken: je kunt op het etiket van een fles wijn ook termen als eialbumine, eiproteïne, melk en melkproteïne tegenkomen. Wat ook wel eens voorkomt is een vermelding van de allergenen die de wijn bevat, inclusief een afbeelding van eieren en een pak melk.

En om het even nog gekker te maken: als op het etiket niet vermeld is dat een wijn deze stoffen bevat, wil dat nog niet per se zeggen dat er inderdaad géén ei, melk etcetera in je wijn zit…. Maar wat doen al die stofjes dan in je wijn? Hoe komen ze erin terecht en als ze erin zitten, kun je dat dan ook proeven? Om dit op te helderen moeten we even een kleine duik nemen in het proces van wijnmaken.

Druivenmost wordt wijn door de alcoholische gisting, waarna de wijn nog kortere of langere tijd rijpt. De wijn bevat dan nog allerlei bestanddelen die de wijn troebel of instabiel kunnen maken, zoals resten van gisten, bacteriën, wijnsteenzuur(kristallen) enzovoorts. Wanneer Wijn Bottelen De wijn klaren doet men door een klaringsmiddel toe te voegen aan de wijn. Dit middel zorgt ervoor dat al die kleine zwevende deeltjes die de wijn instabiel of troebel kunnen maken samenklonteren tot grotere vlokken. Zo’n klaringsmiddel wordt vaak gemaakt van eiwit, melk of de minerale stof bentoniet. Hierna kun je een tijd wachten tot de vlokken naar de bodem zijn gezakt, zodat je de vlokvrije wijn erboven kunt laten aflopen, of je filtert ze eruit met een licht filter.

Logisch dus dat de wijnmaker deze stoffen uit de wijn wil verwijderen voordat deze in de fles gaat. Om dit voor elkaar te krijgen, wordt de wijn geklaard en/of gefilterd. Wanneer een wijnmaker geen klaringsmiddel gebruikt, moet hij in plaats van grote vlokken al die kleine zwevende deeltjes uit de wijn halen.

Dat heeft als nadeel dat hij veel zwaarder moet filteren, waardoor soms ook wat aroma’s uit de wijn gefilterd worden en dat kan de smaak van de wijn saaier maken. Best handig dus, zo’n klaringsmiddel. Na het aflopen of filteren zijn de klaringsmiddelen samen met de ongewenste stoffen uit de wijn gehaald.

Onderzoek heeft echter aangetoond dat er minuscule sporen van deze klaringsmiddelen in de wijn achter kunnen blijven;
De wetgeving in bepaalde wijnlanden, waaronder Australië en Nieuw-Zeeland, bepaalt dat als een product minieme sporen van allergenen bevat, dit op het etiket vermeld moet worden;

Melk en eiwit gelden beiden als allergenen en zo komt het dus dat gebruik van deze klaringsmiddelen dan op het etiket vermeld wordt. Er zijn echter ook veel wijnlanden waar deze vermelding van allergenen op het etiket niet verplicht is. Daarnaast zijn er ook wijnproducenten die er vrijwillig voor kiezen sporen van allergenen te vermelden. Je wijn is dus in elk geval geen advocaat geworden… (maart 2015) –> Syrah Etcetera No-nonsense wijnschrijverij.

Hoe maakt men zoete wijn?

Soorten zoete wijnen – Fijne wijnproducenten maken zoete wijnen op één van de twee manieren: Ze drogen de druiven uit om het watergehalte te verlagen en de suikers te concentreren, of stimuleren de alcohol om de zoetheid te versterken, de suikerproductie te stoppen en versterkte wijnen zoals Port en Sherry te produceren.

Zoete wijnen zijn het resultaat van een combinatie van deze methoden en andere factoren;
Botrytis Botrytis cineria, ook bekend als edelrot, is een schimmel die in de late herfst gezonde druiventrossen aantast;

Hij groeit en voedt zich met de suikers van de druif. Vochtige nachten en warme dagen helpen om de druiven te drogen en voorkomen totale ontbinding. Het resultaat levert heerlijk complexe en smaakvolle zoete wijnen op die te vinden zijn in Sauternes uit Bordeaux, zoals Chateau d’Yquem, de Hongaarse Tokaji en Auslese of Beerenauslese uit de Duitse Rheingau-regio.

Eiswein De duitse Eiswein wordt gemaakt van druiven die van nature bevriezen op de wijnstok;
Wijnmakers plukken de druiven terwijl ze bevroren zijn en persen ze om er sappen uit te halen;
Dit minimaliseert het watergehalte, wat zoete, hoog suikerige, geconcentreerde sappen oplevert;

Omdat de sappen zo geconcentreerd zijn, brengt Eiswein vaak een lage opbrengst op. Daarom zal je zien dat de prijzen vaak net iets hoger liggen dan normale wijn. Late Oogsten Deze wijnen halen het niet zo ver als de eerste vorstperiode. In plaats daarvan laten de wijnmakers in de late herfst de druiven aan de wijnstokken staan.

Hierdoor kunnen de druiven meer suikers ontwikkelen naarmate ze volledig rijp zijn;
Vervolgens laten de wijnmakers de druiventrossen aan de wijnstokken drogen, of ze plukken ze en drogen ze binnenshuis;
Uitdroging concentreert de suikers en de sappen, waardoor een zoetere smaak ontstaat;

Late oogst wijnen zijn meestal niet zo complex als Eiswein of wijnen met botrytis, maar ze zitten vol met honing en fruitsmaken. Versterkte Wijnen Wijnmakers voegen neutrale dranken op basis van druiven, zoals brandy, toe aan de wijnen tijdens de gisting.

Dit stopt het proces door het elimineren van suiker verbruikende gist en zet de restsuiker op een hoog niveau van zoetheid terwijl het alcoholgehalte wordt verhoogd. Voorbeelden van dit proces zijn Port uit Portugal en Bantus, Muscat de St.

Jean de Minerva en Maury uit de regio Languedoc-Russell in Frankrijk.

Hoeveel gist voor 1 liter wijn?

Als de gezonde trossen geplukt zijn begint het proces van het maken van de wijn. Allereerst worden de druiven ontsteelt en gekneusd, de geplette druiven wordt vanaf nu most genoemd. Bij kleine hoeveelheden kan dit met de hand gebeuren, maar uit ervaring blijkt dat een hoeveelheid van 30 kilogram al snel enkele uren werk kost. Bij grotere hoeveelheden worden een ontsteler / kneuzer gebruikt. Deze doet hetzelfde werk in enkele minuten. Om de most te ontsmetten en om wilde gistculturen te onderdrukken wordt er Sulfiet (SO2) toegevoegd aan de most. De hoeveelheid moet worden beperkt om bijverschijnselen te voorkomen.

Een dosering van 0,5 gram per 10 liter is voldoende. Het sulfiet heeft ook de werking dat het oxidatie (verkleuren door zuurstof) tegen gaat en het onttrekken van kleurstoffen aan de most versterkt. Kortom in beperkte hoeveelheden dus onmisbaar.

Meer sulfiet zal de latere zuurafbouw bemoeilijken. Om de aanwezigheid van het sulfiet te maskeren wordt er tegelijk een kleine hoeveelheid 0,5 gram per 10 liter, ascorbinezuur toegevoegd. Tegelijkertijd worden er ook pecto-enzymen toegevoegd ongeveer 5 gram per 10 liter.

Deze zorgen ervoor dat de schillen van de druiven worden afgebroken zodat de kleurstoffen, die zich alleen in de schil van de druif bevinden, wordt verspreid in de most;
De most met de ingrediënten wordt gedurende 12 uur afgedekt, dit ter voorkoming van een infectie van de fruitvliegjes;

Gedurende deze periode kunnen het sulfiet en de pecto-enzymen hun werk doen. Tijdens deze periode wordt ook het definitieve suikergehalte gemeten (met de refractometer werden slechts enkele steekproeven genomen van enkele bessen). Dit kan ook weer met de refractometer gebeuren of met een hydrometer. Neem contact op Dit is een soort thermometer met een Oechsele schaalverdeling die in een gedeelte van de most in een maatbeker drijft. Ook kan het zuurgehalte worden gemeten door middel van een blauwloog-test. Bij rode wijn dient het zuurgehalte voor aanvang van de gist 8 à 10 gram per liter te bedragen. Teveel kan tijdens deze fase met koolzure kalk worden verwijderd. Na deze periode worden voedingszouten voor de gist toegevoegd, ongeveer 5 gram per 10 liter.

Hierna wordt er een giststarter gemaakt van de gist;
Dit kan simpel gebeuren door wat lauw water in een beker te doen;
Hierbij wordt wat suiker opgelost en wat sap van het most toegevoegd;
De beker mag maximaal halfvol zijn;

Daarna wordt de gist toegevoegd. Na een kwartier moet al een duidelijk bruisen van de gist in de beker te zien zijn. Dit is ook meteen een controle om te zien of de gist goed zal gaan werken. Als de schuimkop van de gist de bovenkant van de beker bereikt kan deze worden toegevoegd bij de most.

Nooit de voedingszouten en de gist tegelijkertijd bij de most voegen. Er zijn verschillende soorten gist, voor de rode wijn bestaan er speciale rode wijn gisten. Deze dienen voor gebruik in de koelkast, of beter nog in de vriezer, te worden bewaard.

En een halve dag voor gebruik uit de koelkast te worden gehaald aangezien anders het temperatuursverschil te groot zou worden tussen de most en het gist. De ideale aanvangstemperatuur bedraagt 21 graden. De gist werkt tussen de 15 en 35 graden. Het beste is om de most in een ruim vat te doen wat voor 2/3 gevuld is.

Dit vat wordt afgedekt met deksel en een waterslot;
Dit om de werking van de zuurstof te beperken en om de fruitvliegjes geen kans te geven om er azijn van te maken;
Het vat dient tot ten hoogste 2/3 gevuld te worden omdat de most onder invloed van de gist zal gaan werken;

See also: Welk Glas Bij Welke Wijn?

Voor 20 liter wijn heb je dus in eerste instantie een vat nodig van 30 liter. Een koek met schillen zal bovenop de most gaan drijven en omhoog komen. Deze koek moet 2 à 3 maal per dag te worden doorgeroerd. Op deze manier blijven de schillen, die de kleurstoffen moeten afgeven in contact met de most.

Afhankelijk van het aantal Oe tijdens de oogst wordt er in een paar etappen, met tussenpozen van een dag of drie de benodigde hoeveelheid suiker toegevoegd;
Deze suiker wordt van te voren opgelost in een geringe hoeveelheid lauw water;

Op deze manier wordt het suiker sneller opgenomen door de gist en blijft de gisting gegarandeerd actief gedurende de periode die nodig is om de gewenste kleurstoffen en tannines te ontrekken aan de schillen. De benodigde hoeveelheid suiker om toch het gewenste alcohol percentage te bereiken kan worden berekend aan de hand van een omrekeningstabel.

Hierin wordt bepaald hoeveel suiker er nodig is om het Oe te verhogen tot het gewenste getal, rekening houdend met de hoeveelheid most. Ook in andere landen zoals Duitsland is dit een toegestane manier van werken.

Wel wordt hiervoor een maximum gesteld aan de hoeveelheden. Zo mag er niet meer dan een paar % in alcohol percentage worden verhoogd door middel van toevoeging van suikers. Afhankelijk van de methode kan deze pulpgisting 1 tot 3 weken duren. Als de gist eerder is uitgewerkt dient er natuurlijk ook eerder gestopt te worden.

Na deze gisting kan het sap van de pulp worden afgetapt, dit wordt de jonge wijn genoemd en heeft de beste kwaliteit;
De dikkere substantie die overblijft wordt vervolgens uitgeperst;
Om te voorkomen dat de pitten ook worden uitgeperst (deze bevatten veel ongewenste tannines) is het zaak deze zo goed als mogelijk te verwijderen;

De overgebleven substantie gaat nu in een perszak in de spindelpers. Er zijn diverse soorten persen, maar voor kleine hoeveelheden is de traditionele spindelpers eenvoudig te bedienen. Door de drukplaat omlaag te draaien wordt het restant van de most uitgeperst. Het uitgelekte sap wordt opgevangen. Dit wordt de perswijn genoemd. Deze perswijn is van een wat mindere en ruwere kwaliteit. Deze wordt geheel of gedeeltelijk bij de jonge wijn gevoegd en in gistingsvaten of flessen gedaan. Deze gistingsvaten worden volledig gevuld en voorzien van een waterslot.

Zodra de invloed van de gisting en dus het aanwezig zijn van een beschermende laag koolzuur ontbreekt moet de invloed van het zuurstof worden tegen gegaan. Voor wat grotere hoeveelheden en in verband met de HACCP richtlijnen is een waterdrukpers handiger.

Hieronder is de pers in actie bij het persen van witte druiven. Deze pers in eenvoudig te bedienen aangezien deze werkt dmv de waterdruk uit de waterleiding, hierdoor wordt een balg uitgedrukt die de druiven in de pers plet. De temperatuur van de gisting mag nu wat lager zijn, ongeveer 18 graden, de verdere gisting zal ook veel trager verlopen. Als de gisting gestopt is wordt binnen enkele weken de wijn voor een eerste maal overgeheveld om de wijn te scheiden van het gistdepot. Het bezinksel van de gist geeft na verloop van tijd een nare muffe geur aan de wijn. Aangezien de gisting nu geheel is gestopt dienen de flessen of vaten volledig gevuld te worden omdat er anders oxidatie gaat optreden van de wijn als gevolg van de zuurstof die nog in de fles of het vat aanwezig is.

Er kan gekozen worden om de wijn in eiken houten vaten verder te laten rijpen;
Deze vaten van Frans of Amerikaans eiken zijn echter zeer duur en slechts een jaar of drie te gebruiken;
Daarna treedt er kwaliteitsverlies op van de wijn;

Het rijpen op een eiken hout vat geeft later de typische vanille-achtige zachte smaak aan de wijn. Te lang rijpen kan echter deze smaak de echte smaak van de wijn gaan overheersen. Bekijk onze wijnen Een alternatief is om eiken houten snippers bij de wijn te voegen, deze hebben een zelfde werking en kosten een fractie van de prijs van een vat. Ook in commerciële buitenlandse wijngaarden wordt dit veelvuldig gedaan. De charme van een echt houten vat met wijn is hiermee wel weg natuurlijk. Na de eerste gisting bestaan de zuren in de wijn voornamelijk uit het wat scherpere appelzuur. In te grote mate geeft dit de wijn een te scherpe overheersende zure smaak.

Tijdens een tweede gisting kunnen deze zuren worden omgezet naar het mildere smakende melkzuur;
Deze tweede gisting wordt de fermentation malolactique ofwel malolactische gisting genoemd;
Deze kan spontaan tot stand komen in het voorjaar als de temperaturen weer wat hoger worden of kan worden opgewekt door de juiste bacteriën toe te voegen aan de wijn;

De voorwaarden hiervoor moeten wel de juiste zijn. De bacterie heeft namelijk de eigenschap om restsuikers om te zetten in azijn en koolzuur. Dit moet natuurlijk voorkomen worden. Blijft het suikergehalte relatief te hoog en zijn de zuren te overheersend, dan kan er door middel van kalk nog wat aan de wrange smaak gecorrigeerd worden.

Door tijdens het bottelen nog wat sulfiet toe te voegen kan voorkomen worden dat de tweede gisting alsnog in de fles op gang komt. Als er bij aanvang al teveel sulfiet gebruikt is, zal deze tweede gisting bij voorbaat niet op gang komen.

Voordat de wijn gebotteld wordt dient deze volkomen helder te zijn. Dit wordt bereikt door de wijn over te hevelen en te filteren. Bij troebele wijn wordt er eerst een klaringsmiddel toegevoegd, zoals bentoniet of eiwit. Deze stoffen binden de zwevende deeltjes in de wijn en zakken naar de bodem.

De wijn moet dan door overhevelen gescheiden worden van dit bezinksel. Het even buiten zetten van de wijn in de winter kan ook helpen bij het klaren. Hierna kan de wijn worden gebotteld en de flessen worden voorzien van een etiket.

Dit bottelen kan gebeuren vanaf mei afhankelijk van de gewenste tijdsduur van de houtlagering. Om ongewenste gistingen en besmettingen te verkrijgen wordt voor het bottelen nog een kleine hoeveelheid sulfiet, 0,5 gram per 10 liter toegevoegd. De totale hoeveelheid tijdens het proces toegevoegde sulfiet van 2 x 0,5 gram blijft hiermee ruimschoots onder de limiet van 2 gram per 10 liter..